ความหมายของคำว่า ' บุพ-, บุพพ- '

ความหมายของคำว่า ' บุพ-, บุพพ- '
บุพ-, บุพพ- หมายถึง [บุบพะ-] ว. ก่อน, ทีแรก; เบื้องต้น, เบื้องหน้า. (ป. ปุพฺพ; ส. ปูรฺว).บุพกรรม น. กรรมที่ทําไว้แต่ปางก่อน. (ป. ปุพฺพ + ส. กรฺมนฺ;ป. ปุพฺพกมฺม).

บุพการี
น. ผู้ที่ทําอุปการะมาก่อน เช่น บิดามารดาเป็นบุพการีของบุตรธิดา.(ป. ปุพฺพการี); (กฎ) ญาติทางสาโลหิตโดยตรงขึ้นไป ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ทวด.
บุพกิจ
น. กิจที่จะต้องทําก่อน. (ป. ปุพฺพกิจฺจ).
บุพชาติ
น. ชาติก่อน. (ป. ปุพฺพชาติ).
บุพทักษิณ
น. ทิศตะวันออกเฉียงใต้.
บุพนิมิต
น. ลางที่บอกเหตุขึ้นก่อน. (ป. ปุพฺพนิมิตฺต).
บุพบท
น. คําชนิดหนึ่งในไวยากรณ์ ทําหน้าที่เชื่อมคําต่อคํา อยู่หน้านามสรรพนาม หรือกริยา มีคําว่า ด้วย โดย ใน เป็นต้น เช่น เขียนด้วยดินสอ หนังสือของฉัน กินเพื่ออยู่.
บุพเปตพลี
[-เปตะพะลี] น. บุญที่อุทิศให้แก่ญาติผู้ตายไปก่อน.